sábado, 31 de diciembre de 2011

"la monstruita ha mutado a monstruo y ha hecho de su imagen una forma de mostrarse al mundo"

se acabó. se acaba el 2011. otra vez es el último día del año, otra vez me da por pensar en esas cosas ridículas que nos da por pensar a la mayoría de la gente en este día: que bien, se acaba este año, este maldito año. pero a la vez pienso: este año también ha tenido una fuerte carga de cosas que me han dado fuerzas, me han reafirmado en este ser, o mejor, este estar de ahora mismo. quiero decir con esto que al menos mis posiciones cambiantes parecen ir cogiendo fuerza y no tener tanto miedo de reafirmarse en cada momento, aún y ser posiciones y modos de estar extremos, extraños, diferentes... este año me han sucedido muchas cosas que me han hecho construirme (o deconstruirme) un poco mas.

debo admitir que siento miedo, porqué el resultado de ir desconstruyendome y de ir encontrando lo que quiero que me construya, el resultado de estas múltiples posiciones en las que me reafirmo cada vez con mas fuerza y con menos culpa son, en su mayoría, muy alejadas de la "normalidad". sí, sé que es lo de siempre, sé que nunca he entrado en esa normalidad y he sido tachada de monstruito desde pequeña, pero este último año a ocurrido algo, un giro de forma de estar, un giro en la forma de mirarme a mi misma y decirme como quiero tomarme.

después de mi turbulenta adolescencia de niña chunga pasé una larguísima temporada aislándome y rehuyendo de esta monstruita, poniendo cara de "buena" (ejem!), agarrando de la mano a mis salvadoras o agarrando a quien me ayudara a no sentirme una "zumbada" (pero esto último a veces también puede crear el esconderse de una misma) y también en esta temporada me dió por tomar a mi parte chunga muy de vez en cuando, en mis ratos tristes, en mis efímeras euforias, en momentos de escribir, de beber, en fugas de momentos insuperables... ahora la monstruita ha mutado a monstruo y ha hecho de su imagen una forma de mostrarse al mundo.

el principal cambio ha sido dejar de tapar aquello que a la mayoría del mundo no le hace gracia; dejar de autoconvencerme que soy quien no soy; dejar de creerme aquello que me dicen quienes no son como yo; dejar de intentar sacar de mi mis lados oscuros y aceptarlos, porqué son los que mas me identifican; escuchar y sentir quienes están cerca, compartir esto con quienes me entienden; no temer a perderme por esos suburbios oscuros que me han intentado convencer que no son buenos para mi, porqué creo que debo reconocer y mostrar al mundo que llevo toda mi vida viviendo en suburbios a escondidas; he mostrado mucho tiempo tener controlada cada parte de mi y ya estoy harta del control. voy a hacer de mi mi experimento. no voy a ser el experimento de ninguna buena masa de gente maja, ni de una experta en psiquiatría, ni de una familia convencional regida por las apariencias, ni del formalismo, ni de los cuidados que se convierten en puñales.

la monstruita quiere hablar y va a cortar con una afilada cuchilla los hilos que cosen sus labios

.

2 comentarios:

yatusabeh ;) dijo...

"ésta siempre ha tirado pa'l monte.." va dir me avia un dia..

volent dir sense voler que mai havia acabat de seguir la norma, una norma que jo no vaig veure que no seguia però que si sabia que no m'agradava, una norma que l'únic que feia era no fer-me normal, una norma feta per desfer-la i crear-ne la meva.

durant molt temps he anat trobant gent pel meu "camí cap al monte" i poc a poc anava veient com aquestes persones es dirigien cap a llocs diferents que jo. algunes les he volgut mantenir apropet del meu camí, d'altres es van quedar enrere, però sempre he sabut que cap anirà allà on jo vaig, ni tan sols arribaran a prop.. però aquest any vaig trobar una monstruita, que ara esdevé monstrua i que m'ha mostrat d'altres éssers, cadascun* amb el seu camí, amb el seu procés, però amb el factor comú de que la norma els/les feia no normals. i aquesta monstruita m'ha ensenyat a ser més cabra (la cabra que deia me avia que tirava pa'l monte), a ser més jo, a lluitar per trobar el meu monte i a dirigir-me cap al veritable camí que m'hi portarà o m'hi aproparà.

encara em queda molt camí per ni tan sols apropar-me a treure tot el fullam que m'impedeix veure'l bé, encara he de lluitar molt per creure'm possible ser una cabra, la cabra que sigui en cada moment, la cabra JO que vulgui ser en cada moment amb les MEVES incoherències i contradiccions.

gràcies monstrua per mostrar-me que sempre he sigut una cabra i per això res encaixava, és impossible encaixar en un lloc que no està construït per a tu ni per tu. mostrem-nos i mostrem els éssers que realment som!

TransFusión dijo...

cabra boja! he llegit no sé quants cops el teu escrit, però es que m'has deixat sense paraules (i mira que es difícil amb el que jo parlo!).
Després d'un escrit com el meu en què trec merda i reafirmo allò que molta gent identificaria com a "chungo", rebre respostes com aquestes realment fa sentir des de molt endins que no m'equivoco, que no ens equivoquem i que si ho fem benvingut sigui l'error, perquè em nego a rebutjar aquestes emocions tant potents, aquestes emocions que em fan sentir que la meva existència es mou per aquestes vibracions, aquest sentir inestable, aquesta lluita compartida...

moltes, moltíssimes gracies per compartir amb mi el que sents i penses i moltíssimes gracies per fer-me veure que es precisament aquesta "monstruita, que ara esdevé mostrua" que t'ha mostrar vies o formes de trobar aquesta cabra teva i fer-la sentir també com a una tu que acceptes, que t'identifica, que la prens i vols potenciar i seguir cap el teu camí cap el teu monte.(m'ha encantat lo del monte i la cabra!)
merci per compartir-ho i fer-me sentir encara més que puc reafirmar-me com a mostrua :P

i ja n'hi ha prou que començo a posar-me passa ñoñas i acabaré inundant L'habitació (això entre tu i jo, QUE JO NO PLORO EH! :P)